Η Πελαγία Μπότση

μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την νεοσύστατη ομάδα της και το πρώτο έργο που ανέβασαν το «Ότι κι αν κάνεις, μια μέρα θα πεθάνεις» το οποίο υπογράφει η ίδια...

Λαχταρούμε μια μελλοντική συνεργασία

Ποια είναι τα μέλη της ομάδας σας και πως συναντηθήκατε;

Ο Δημήτρης Τσολάκης, ο Πάνος Μπόρας, ο Λευτέρης Βλάχος κι εγώ είμαστε οι ηθοποιοί της ομάδας. Η Δήμητρα Τσουχνικά η οποία είναι επίσης ηθοποιός αλλά δεν έπαιξε στην πρώτη μας παράσταση, επιμελείται την μουσική και η Mirella Dress το φωτισμό. Με τον Μπόρα και τη Τσουχνικά ήμασταν συμφοιτητές από τη δραματική σχολή. Τα υπόλοιπα μέλη επιλέχθηκαν αρχικά με σκοπό την συμμετοχή τους στο έργο «Ότι κι αν κάνεις μια μέρα θα πεθάνεις». Εν τούτοις συνεργαστήκαμε άψογα, αναπτύξαμε δυνατούς συναδελφικούς δεσμούς ώστε πλέον λαχταρούμε να βρούμε τον τρόπο για μελλοντικές συνεργασίες.

Πως λειτουργήσατε στην διάρκεια των προβών;

Οι πρόβες ήταν εξαντλητικές και πολύωρες. Από τη σχολή ακόμη ήμουν της άποψης ότι η τέχνη θέλει σκληρή δουλειά. Οι ηθοποιοί φάνηκαν συνεργάσιμοι, συνεπείς κι αποδοτικοί. Κάναμε πολλούς πειραματισμούς μέχρι να αγγίξουμε το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήθελα να έρθει σαν φυσική συνέχεια των ηθοποιών, ως τελικό απόσταγμα των όσων κάναμε στις πρόβες.

Πείτε μου για την ως τώρα εμπειρία σας όσον αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και την απήχηση στο κοινό.

Το έργο ανέβηκε ακριβώς όπως ήθελα. Δεν υπάρχει ούτε ένα ερωτηματικό μέσα μου για το αποτέλεσμα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με την παράσταση κι ευτυχώς είναι ευχαριστημένο και το κοινό. Οι θεατές βγαίνουν ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι από το θέατρο, σαν να είχαν ανάγκη να δουν κάτι τέτοιο από μια ομάδα νέων καλλιτεχνών.

Τι προβλήματα αντιμετωπίσατε για να βρείτε χώρο;

Κατ' αρχάς δεν είχα ιδέα για το θεατρικό σαφάρι ανεύρεσης χώρου. Το πρόβλημα ήταν κυρίως οικονομικό, αλλά επιπλέον έψαχνα για κάτι πολύ συγκεκριμένο που τελικά το βρήκα στο «Βρυσάκι».

Σας εξασφαλίζει η εργασία σας στην ομάδα τα προς το ζειν, ή την αντιμετωπίζετε σαν καλλιτεχνική ανάγκη και εργάζεστε αλλού για να βιοποριστείτε;

Όχι, σε καμία περίπτωση δεν μας εξασφαλίζει οικονομικά κι αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα για τους καλλιτέχνες που πιστεύω ότι δεν πρέπει να σπαταλούν την ενέργειά τους σε άλλες εργασίες. Το θέατρο είναι ανάγκη βαθιά κι αξεπέραστη, ακόμη κι αν χρειάζεται να κάνεις το βράδυ την bar woman ή τον σερβιτόρο.

Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον, για όλους σας μαζί όσον αφορά έναν κοινό στόχο αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά.

Σκεφτόμαστε να ιδρύσουμε ομάδα και να πορευτούμε μαζί. Παράλληλα ο καθένας μπορεί να εργάζεται και σε άλλους θιάσους. Μας ενδιαφέρει να βοηθάμε όλοι με όποιον τρόπο μπορούμε στην εκάστοτε παραγωγή μας. Η ομάδα μας θέλουμε να είναι ανοιχτή προς όλους τους καλλιτέχνες και προς όλες τις τέχνες και τα μέλη της ελεύθερα.

Πως εμπνεύστηκες το έργο, τι μηνύματα περνάει και ποιο είναι το κεντρικό του νόημα.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έγραψα τρία θεατρικά και κάποια ποιήματα, ενώ στο παρελθόν έγραφα σπάνια. Αυτό συνέβη επειδή είχα τρομερή λαχτάρα να κοινωνήσω τις σκέψεις, τα συναισθήματα μου σε κάποιον ή σε όλους... Στο συγκεκριμένο έργο μιλάω για τη γελοιότητα της ασημαντότητας που ζούμε, για το θάνατο, για τη μνήμη, για τον συσσωρευμένο θυμό, για την ομοφυλοφιλία, για τον έρωτα πέρα από φύλα, για τον ρατσισμό, για το τώρα.