Κωνσταντίνος Κουνέλλας

«Ηθοποιός σημαίνει να είσαι καθ’ οδόν»

Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά η καταγωγή του από την μητέρα του είναι ρουμάνικη. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, είναι επίσης τελειόφοιτος στο Μ.Ι.Θ.Ε ( Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης), στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει παίξει στις παραστάσεις: «Shrek, themusical», στο Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Άγγελου Μέντη, «Βάτραχοι» στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, «Η ιστορία του στρατιώτη» (Ιγκόρ Στραβίνσκι και Σαρλ Φερντινάντ Ραμύζ) σε συνεργασία με το μουσικό σύνολο KYKLOS ENSEMBLE σε μουσική διεύθυνση Μίλτου Λογιάδηκαι σκηνοθεσία δική του και του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, «4 ΣΥΝ 2 ΣΥΝ 1» παράσταση των τελειοφοίτων Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, Δημήτρη Ήμελλου και Ακύλλα Καραζήση και «Μέδουσα, σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια», για το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Φέτος τον είδαμε στο «Ματωμένο Γάμο» στο ρόλο του γαμπρού σε μια εξαιρετική ερμηνεία και σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου. Μιλάμε στο «Επί Σκηνής» για τις σπουδές του στη σχολή, τον ήρωα που υποδύεται και τον τρόπο με τον οποίο βίωσε αυτή την υπέροχη παράσταση.

Μίλησέ μου για την σχολή σου και τον τρόπο εκπαίδευσης εκεί.

Σπούδασα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Μια σχολή με ξεκάθαρη φιλοσοφία για την θεατρική πραγματικότητα, που απαιτεί πειθαρχία, πλήρη αφοσίωση και που πάνω απ’ όλα επιδιώκει την ποιότητα της σπουδής . Δεν είναι μια «ακόμα δραματική σχολή», με αυξημένα δίδακτρα και 25 σπουδαστές σε ένα τμήμα. Την ποιότητα αυτή, την εξασφαλίζει ο διευθυντής και σπουδαίος καθηγητής, Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης. Ένας ιδεαλιστής άνθρωπος που τον ενδιαφέρει η εξέλιξη του θεάτρου και η παιδεία. Για την υλοποίηση αυτή επάνδρωσε μια σειρά από εξαιρετικούς καθηγητές, ενεργούς στο θέατρο που μοιράζονται τις ίδιες καλλιτεχνικές ιδέες. Ο βασικός στόχος εκπαίδευσης είναι η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου λεξιλογίου, ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας, που απαρτίζεται από τις επιμέρους διδασκαλίες των καθηγητών σε θέματα τεχνικής, αισθητικής, και αντίληψης. Σ’ αυτή την προσπάθεια δημιουργήθηκε και η ομάδα αποφοίτων της δραματικής σχολής του Ωδείου, η «Ω2», με στόχο την καλλιτεχνική δημιουργία από ανθρώπους που διαθέτουν αυτή την κοινή γλώσσα.

Πως αισθάνθηκες τον λόγο του Λόρκα και με ποιο τρόπο τον προσέγγισες;

Ο «Ματωμένος γάμος» είναι σαν ένα μεγάλο θεατρικό ποίημα, όπου κάθε λέξη κρύβει ένα μυστικό, μια μουσική, μια εικόνα. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να δημιουργήσω αυτές τις εικόνες, να καταλάβω τι λέω και να συνειδητοποιήσω το μέγεθος των ιδεών του συγγραφέα. Όταν έχεις ανακαλύψει το νόημα των λέξεων που θα βγουν από το στόμα σου, το προσωπικό σου νόημα, τότε μόνο θα μπορέσεις να επικοινωνήσεις με τον κόσμο που θα σε παρακολουθήσει. Εκεί έγκειται και η ερμηνεία του ρόλου. Οι λέξεις είναι εκεί τυπωμένες, αλλά εσύ τους δίνεις την πνοή.

Ποιες είναι οι δυσκολίες για έναν νέο ηθοποιό σήμερα και ποια τα πλεονεκτήματα;

Όταν ένας νέος ηθοποιός αποχαιρετά την κλειστή, ασφαλή και σχεδόν ιδρυματοποιημένη ζωή της δραματικής σχολής και βουτά πια στην πραγματικότητα του επαγγέλματος συναντά όχι απλά εμπόδια, αλλά μεγαθήρια. Πού θα βρω την πρώτη μου δουλειά; Να επιλέξω μια ακρόαση που κάνει μια μικρή ομάδα ή μια μεγάλη παραγωγή; Πώς θα συνεννοηθώ με τους νέους μου συνεργάτες- αν καταφέρω να συνεννοηθώ; Τι είναι το σωστό; Και καταλήγουμε στο να προσδιορίσουμε πάλι αφηρημένες έννοιες, όπως αυτή του σωστού και του λάθους. Σπούδασα ηθοποιός για να μπορώ να κάνω οποιαδήποτε δουλειά και να ανταπεξέλθω σε αυτή όσο καλύτερα και δημιουργικά μπορώ. Οφείλω να δοκιμάζω, να δοκιμάζομαι και κυρίως να είμαι παρών κάθε στιγμή. Ποτέ μέτριος! Πλεονέκτημά του ηθοποιού είναι η πίστη σε αυτό που κάνει, η θέληση του και η επιθυμία του να προσφέρει. Από κει και πέρα όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους, αργά ή γρήγορα και ο καθένας μας θα βρει το δρόμο του. Ηθοποιός σημαίνει να είσαι καθ’ οδόν.

Περιέγραψε μου τον ήρωα που υποδύεσαι

Οι χαρακτήρες του έργου προκύπτουν από κάποιες πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες σου οριοθετούν το περιβάλλον και τις σχέσεις με τους άλλους ήρωες. Ο «Γαμπρός» είναι ένας εργατικός νεαρός σ’ ένα χωριό, που ασχολείται με τη γη και τα χωράφια της οικογένειας του. Ένας γήινος άνθρωπος του καιρού του περιμένει την ουράνια ευτυχία από το γάμο του με τη Νύφη. Προσπαθεί να αφήσει στο παρελθόν «τη μοίρα της γενιάς του, της γενιάς των σκοτωμένων» για να ζήσει τον επίγειο έρωτα του. Εμπόδιο είναι η μάνα του που προσκολλάται στο παρελθόν, τη δολοφονία του άντρα και του μεγαλύτερου γιου της από την οικογένεια των Φέλιξ. Ο ρόλος του Γαμπρού αντιπροσωπεύει τη νιότη, την άνοιξη και την καρποφορία των συναισθημάτων. Είναι μια δραματική φιγούρα γιατί παρά την αισιοδοξία που τρέφει για μια καλύτερη ζωή, οι ελπίδες του είναι εκείνες που διαψεύδονται πιο πολύ απ’ όλες, μετατρέποντάς τον σε τραγικό ήρωα.

Περιέγραψε μου έναν «ιδανικό» σκηνοθέτη

Να περιγράψω τον ιδανικό έρωτα; Γιατί τέτοια είναι η φύση της σχέσης μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη. Όταν μιλάω για ερωτική φύση εννοώ το απόλυτο δόσιμο. Σημαίνει ότι δέχομαι τις παραξενιές του, την άποψη του για τον κόσμο, στηρίζω την κάθε του απόφαση, ικανοποιώ τις επιθυμίες του και αυτός αντίστοιχα με προστατεύει , ακούει τις αντιρρήσεις μου, γιατί έχω προφανώς και γω άποψη για τον κόσμο, και μαζί επιβιώνουμε, όχι γιατί είμαστε άνθρωποι της επιβίωσης αλλά της δημιουργίας. Ευτυχώς έχω συναντήσει λίγους, αλλά δυνατούς έρωτες που με κάνουν να θέλω να συνεχίσω να ερωτεύομαι.

Τι ζητάς από το θέατρο και τι σου προσφέρει;

Το θέατρο είναι ένας κόσμος αιώνιος, δίχως πέρατα και μέσα στην αταξία του διέπεται από μία τάξη. Χιλιάδες χρόνια πολιτισμικής κληρονομιάς έχουν στιγματίσει τον κόσμο μας, όπως και χιλιάδες καλλιτέχνες ανεξαρτήτου φύσης. Αυτό που μένει κοινός τόπος είναι ένα είδους συμβόλαιο, που σφραγίζεται μεταξύ τους και που στηρίζεται στις αρετές της προσφοράς και της ανταπόδοσης. Προσφέρω την ψυχή μου, την φαντασία μου, τη δημιουργικότητά μου, την επιθυμία να είμαι μέρος αυτού του κόσμου και να βάλω κι εγώ τη δική μου πινελιά. Αντίστοιχα μου προσφέρεται ένας χώρος ανοιχτός, που η πολυφωνία του θεωρείται προτέρημα και που μπορώ να δημιουργήσω μικρά θαύματα, με ανθρώπους που θαυμάζω, που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις με μένα για τη ζωή και που με κάνουν χαρούμενο.

Με ποιο τρόπο λειτούργησαν τα σκηνικά αντικείμενα σε συνδυασμό με την υποκριτική στην παράσταση

Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα τη τέχνης του θεάτρου είναι ότι ο ηθοποιός πρέπει να «ζει» πραγματικά αλλά και να κάνει πραγματικές δράσεις μέσα σε έναν μη πραγματικό χώρο, στο σκηνικό. Ο σκηνικός χώρος, αλλά και τα σκηνικά αντικείμενα είναι εξίσου ένας παρτενέρ που περιμένει να παίξεις μαζί του, να τον αξιοποιήσεις και να τον αλλάξεις. Η λιτότητα των σκηνικών αντιτίθεται και αναδύει ακόμα περισσότερο το βάθος των μεγάλων νοημάτων του έργου. Ως ηθοποιοί αφηγούμαστε την ιστορία του ματωμένου γάμου, αλλά και το σκηνικό αφηγείται από μόνο του την ίδια ιστορία. Τέσσερεις αιματοβαμμένες ξύλινες τάβλες οριοθετούν το σπίτι της μάνας με τον γαμπρό, το παρκέ στο σπίτι της νύφης, τα σκαλιά της Εκκλησίας, το τραπέζι του γάμου, τους σκοτεινούς κορμούς του δάσους και τέλος τους τάφους των δύο εραστών. Κάθε αντικείμενο έχει νόημα και έναν σκοπό, είναι σαν ένας άγραφος ρόλος που συμβολίζει κάτι. Όλα ξεκίνησαν από ένα νεκρό ζευγάρι παπουτσιών που μέσα του ανθίζουν ολοζώντανα άνθη. Μια εικόνα γεμάτη αντιθέσεις, όπως και οι ήρωες. Μια μάνα με το ένα πόδι στο χώμα, στους πεθαμένους της και ένας γαμπρός, σαν ανθός, με το άλλο πόδι στη ζωή.

Ποια είναι η αίσθηση που σου άφησαν οι πρόβες του «Ματωμένου Γάμου»;

Μια αξέχαστη εμπειρία στην οποία αφέθηκα με όλες μου τις αισθήσεις και που με συνεπήρε σε έναν κόσμο με άλλους δέκα ανθρώπους πρόθυμους και εξίσου απόλυτα δοσμένους να αφηγηθούν από κοινού μια ιστορία.