Καύση

του Στράτου Τζίτζη

Το θέατρο «Olvio» παρουσιάζει το ολοκαίνουργιο θεατρικό έργο του Στράτου Τζίτζη «Καύση» σε σκηνοθεσία του ίδιου. Πέντε άτομα μαζεύονται στο σπίτι ενός φίλου τους ο οποίος έχει πεθάνει πρόσφατα για να συζητήσουν για τον τρόπο με τον οποίο θα κηδευτεί. Το δίλημμα βρίσκεται ανάμεσα στην παραδοσιακή χριστιανική ταφή και την καύση. Την ίδια στιγμή η Αθήνα «φλέγεται» και επεισόδια κυριαρχούν στους δρόμους. Μέσα από τις διαφωνίες τους για το θέμα που τους απασχολεί έρχονται στην επιφάνεια, προβληματικές σχέσεις, μυστικά αλλά αποτυπώνονται και οι απόψεις των ηρώων για την ζωή, την πολιτική, το σήμερα.

Ο Στράτος Τζίτζης έστησε ένα σύγχρονο μωσαϊκό χαρακτήρων με την δραματουργία να αποπειράται να σκιαγραφήσει την Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, της πτώσης των ηθικών αξιών και της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών. Θίγει επίσης τις επιπτώσεις που προκαλεί η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ύφεση στην ψυχολογία των ανθρώπων που την βιώνουν, αποκαλύπτοντας τις πιο κρυφές πτυχές του χαρακτήρα τους και της ψυχοσύνθεσης τους. Το θέμα της καύσης των νεκρών δεν υφίσταται στην Ελλάδα σαν τρόπος ταφής, παραδοσιακά τουλάχιστον, συνεπώς η χρήση του σαν κεντρικό μοτίβο για την ανάπτυξη μιας ελληνικής δραματουργίας δεν είναι τόσο εύστοχο και επιτυχημένο εύρημα, από την στιγμή κιόλας που ο συγγραφέας προσπαθεί να συλλάβει τον παλμό της Ελλάδας του σήμερα, δεν γράφει ένα έργο άχρονο και οικουμενικό αλλά ένα έργο που φιλοδοξεί να μιλήσει για την σημερινή ελληνική πραγματικότητα . Η οποία  πραγματικότητα γίνεται περισσότερο η αφορμή για μια αποτύπωση των προσωπικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των ηρώων, με το διαυγές κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο και την ανάδειξη αιτιών και αιτιατών να μην υπάρχουν τόσο έντονα μέσα στο ύφος του έργου. Παρόλα αυτά υφολογικά το κείμενο του Τζίτζη διαθέτει κάποιους καλογραμμένους διαλόγους οι οποίοι όμως δεν αναδεικνύονται δραματουργικά όσο θα έπρεπε εξαιτίας του, με αρκετές αδυναμίες, δραματουργικού πυρήνα.

Η παράσταση διακατέχεται από μια «κοφτή» σκηνική γλώσσα η οποία προσδίδει στο όλο σκηνοθετικό περίβλημα μια κινηματογραφίζουσα διάσταση η οποία ναι μεν στο παρελθόν μας έχει δώσει άκρως ενδιαφέροντα σκηνικά δείγματα αλλά γεγονός είναι ότι το κράμα των δύο ειδών, θεάτρου και κινηματογράφου, αποτελεί ένα ιδιαίτερα απαιτητικό και με έντονες δυσκολίες εγχείρημα που για να στεφθεί με στοιχειώδη επιτυχία χρειάζεται ιδιαίτερα λεπτούς χειρισμούς. Όσο αναφορά το κομμάτι των ερμηνειών, έχει αποδειχθεί ότι το συγγενές στο  κινηματογραφικό παίξιμο, υποκριτικό ύφος, δίχως την ύπαρξη συγκεκριμένων θεατρικών κωδίκων δεν μπορεί να σταθεί με άνεση στην σκηνή. Ανάμεσα στο «κινηματογραφικά» φυσικό παίξιμο  και στον άκρατο θεατρινισμό, υπάρχει και η χρυσή τομή που πρέπει να ανευρεθεί προκειμένου στο σκηνικό αποτέλεσμα να υφίσταται η απαραίτητη ισορροπία. Εντούτοις  υπάρχουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες, σκηνικά, στιγμές. Θετικό είναι το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παράσταση αποτελείται από ένα επιτελείο έμπειρων και ιδιαίτερα ταλαντούχων ηθοποιών οι οποίοι ενστικτωδώς επιτυγχάνουν να αποδώσουν τους ρόλους με πειστικότητα και την απαραίτητη ζωντάνια και έτσι καταφέρνουν να αποτυπώσουν να ενδιαφέρον ερμηνευτικό αποτέλεσμα. Αλλά αυτό  δεν ισχύει για όλες τις στιγμές της παράστασης. Ειδικότερα στην αρχή υπάρχει έντονη υποτονικότητα στις ερμηνείες και κάποιες φορές μερικές λέξεις ή φράσεις δεν ακούγονται. Λιτή και ακριβής η πολύ καλή Ιωάννα Μαυρέα, λεπτοδουλεμένες οι αποχρώσεις στην ερμηνεία του εξαιρετικού Νίκου Γεωργάκη, άμεσος και πληθωρικός ο πολύ καλός Γιώργος Χρανιώτης. Αξιόλογη ερμηνεία από την Γωγώ Μπρέμπου άν και η φωνητική της τοποθέτηση σε αυτή την δουλειά αλλά και η στυλιζαρισμένη της εκφορά λόγου κουράζει ελαφρώς από ένα σημείο και μετά. Μέτρια ερμηνεία από την εξαιρετικά ταλαντούχα Βασιλική Τρουφάκου, που σε αυτή την παράσταση αδικεί κατάφωρα την υποκριτική της δυναμική,  ειδικότερα με αυτή την ανεκδιήγητη περούκα που φορά στην πορεία του έργου. Επίσης η παράσταση τελειώνει πολύ απότομα σαν να μην πρόλαβε ο συγγραφέας να τελειώσει το έργο. Τέτοιου τύπου «κινηματογραφικά» φινάλε σε «πετάνε» έξω από την θεατρική σύμβαση και συνθήκη.

Κείμενο - Σκηνοθεσία: Στράτος Τζίτζης
Σκηνικά - Κοστούμια: Ισμήνη Καρυωτάκη
Φωτισμοί: Κωστής Γκίκας
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελένη Σταμουλακάτου, Εύα Οικονόμου
Βοηθοί Σκηνικ.Κοστ: Έβελυν Τρύφων, Κατερίνα Χατζοπούλου
Βοηθοί Παραγωγής: Κώστας Σκύλος, Γιάννης Ιωάννου
Μουσική: Last Drive
Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Μικρογιαννάκης
Φωτογραφίες: Νύσος Βασιλόπουλος

Γραφιστικά: Ελένη Καραλή

Παίζουν: Γωγώ Μπρέμπου

Γιώργος Χρανιώτης

Νίκος Γεωργάκης

Ιωάννα Μαυρέα

Βασιλική Τρουφάκου

Ημέρες Παραστάσεων: Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 

Ώρα έναρξης: 21:15

Διάρκεια: περίπου 80 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων: 13 € (κανονικό), 10 € (μειωμένο για ανέργους, φοιτητές, μαθητές, για όσους είναι άνω των 65 ετών), 
Τετάρτες: 10 € και 8 € 

Μέχρι 27/02