Σχετικά άρθρα
| ΔΕΡΜΑ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Πέμπτη, 24 Ιανουάριος 2013 16:35 |
|
Δέρμα της Έλλης Παπακωνσταντίνου
Σ’ έναν ιδιαίτερο χώρο, ένα πρώην εργοστάσιο επεξεργασίας δερμάτων, έστησε μία ακόμα περφόρμανς της η ικανότατη κι ιδιαίτερα εφευρετική Έλλη Παπακωνσταντίνου, ένα δρώμενο χωρίς σχεδόν λόγια όπου η εκφορά του κειμένου αποτελεί προέκταση μιας σύμπηκτης θεατρικής έκφρασης με στόχο την ανάδειξη κι όχι την περιγραφή της συνθήκης, την διαμόρφωση όχι χαρακτήρων αλλά συμβολικών οντοτήτων και την αφήγηση περιστατικών σε συνάρτηση κι αντίθεση σε σαφή αντιπαράθεση με την ασαφή εξέλιξη μιας πρότυπης αφηγηματικής πλοκής. Οι συμβολισμοί της πολιτικής αυτής σκηνικής σύνθεσης κινούνται ανάμεσα στα διεθνή πρότυπα που έχει επιβάλλει η Αμερικανική Αυτοκρατορία σε μεγάλο μέρος των πληθυσμών του κόσμου και στις εντόπιες παραδόσεις και τακτικές υποδούλωσης οι οποίες μέσα από την διπλή τους υπόσταση γεννούνται από το άτομο για να θίξουν το σύνολο κι αντιστρόφως. Η σχέση αυτή ανάμεσα στην προσωπική παγίδευση και την κοινωνική αναδιαπραγμάτευση είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά της περφόρμανς μαζί με τις διαρκείς αλλά γόνιμες επαναλήψεις και διπλές εκφορές των μοτίβων κατά την φόρμα «Κονσέρτο» με τις υποχθόνιες, σπαρακτικές ανατροπές που υποδηλώνουν ταυτόχρονα την ματαιότητα και την αναγκαιότητα της αντίστασης σε αντιπαράθεση με την φαινομενικά ανώδυνη αλλά αδιαμφισβήτητα διαβρωτική υποταγή. Η περιπέτεια ξεκινάει από το φουαγιέ όπου αχνοί υψώνονται από μία κατσαρόλα με ζεστό κρασί και φρούτα. Καθώς μια κουδούνα αρχίζει να μετράει τα στάδια ως την επίσημη έναρξη της παράστασης μια ομάδα ηθοποιών εκτελεί μικρά σώου στο μπαλκόνι ενός κτιρίου, προκαλώντας τους θεατές να βγουν έξω ή να στρέψουν το βλέμμα τους μέσα από τα ημιδιαφανή παραπετάσματα για να το παρακολουθήσουν. Το πέρασμα από μια πραγματικότητα εφιαλτική, την δικιά μας σήμερα, σε μια εξ ίσου τρομακτική αντανάκλασή της εντός της σκηνικής δράσης γίνεται μέσα από μικρές λεπτομέρειες που προαναγγέλλουν τις εξελίξεις χωρίς να τις προδίδουν. Τα φύλλα της πλαστικής κουρτίνας της εισόδου ταράσσονται από τον αέρα, κάποιοι κάθονται σε αυτοσχέδια καθίσματα ενώ κάποιοι άλλοι περιφέρονται ή συγκεντρώνονται γύρω από μια θερμαντική πηγή που ξερνάει φλόγες.
Με το τρίτο πια κουδούνι το φουαγιέ μετατρέπεται σε «πονάδικο» κι οι περφόρμερ μας καλούν να εκφράσουμε την θλίψη μας, ανασύροντας από τα έγκατα του ασυνείδητου μας τις συλλογικές μνήμες ενός λαού που αγάπησε το θρήνο περισσότερο κι από τον θρίαμβο. Ένα κρεμμύδι κι ένα μαχαίρι, αναφορά πιθανώς από σύμπτωση στην περφόρμανς της Πίνα Μπάους με τα γαρύφαλλα, προσφέρονται στον καθένα από μας ως εργαλεία παραγωγής δακρύων. Κόψε και κλάψε. Έχουμε ήδη εισαχθεί σε ένα εργοτάξιο παραγωγής πένθους κι απολαμβάνουμε την δυνατότητά μας να παραδοθούμε ή να αντισταθούμε. Λίγο αργότερα σε ομάδες επιλεγμένες από τους περφόρμερ θα επιβιβαστούμε σ’ ένα ευφάνταστο σκάφος για να μας περάσει μέσα από μια λίμνη, στον κυρίως χώρο δράσης ένας εξ ίσου ευφάνταστος, εξωτικός, Χάροντας-βαρκάρης. Μικρές δράσεις πίσω από παράθυρα, που σηματοδοτούν χαρακτηριστικές συνθήκες, ενισχύουν το πέρασμά μας με επιπλέον πληροφοριακό και συναισθηματικό υλικό. Στον πρώτο χώρο, ένα είδος βυρσοδεψείου και σφαγείου για πολίτες, θα παρακολουθήσουμε ένα σύνολο παράλληλων και εξελισσόμενων δράσεων με κορυφαία την εξόντωση, μαρκάρισμα και τακτοποίηση των ανθρωπίνων σωμάτων-σφαγίων μέσα από συνοπτικές, τυπικές αλλά και ενδόμυχα υπονομευτικές διαδικασίες.
Σαν ζωντανεμένος πίνακας του Μπρύγκελ, το εφιαλτικό σύνολο συντίθεται από μικρές χαρακτηριστικές σκηνές που αποκαλύπτουν αίτια και αιτιατά της σφαγής μέσα από τις προσωπικές αλλά και τις ομαδικές επιλογές των προσώπων. Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σίγουρα επιτελούνται κι εξ ίσου σίγουρα παραβιάζονται και οι δέκα εντολές σ’ αυτό το βλάσφημο παζλ μικρών, παράλληλων δράσεων που η κάθε μία τους είναι κι ένα περιστατικό της ανθρώπινης ιστορίας τρέχουσας κι αιώνιας. Η μουσική σφύζει από συναισθηματική και πνευματική ένταση, σχολιάζοντας το παρελθόν και το μέλλον μέσα από ήχους και μελωδίες παραμορφωμένες αλλά και έμμονες και προσφέροντας στο όλο θέαμα μαζί με τα εκκεντρικά κοστούμια και τις παράδοξες σκηνογραφικές πινελιές την αίσθηση ενός κολαστηρίου χωρίς διέξοδο που ενεργοποιεί διαρκώς μηχανισμούς εξόντωσης, συμπαρασύροντας δήμιους και θύματα, εκτελεστές και εκτελεσμένους.
Στην πορεία μεταφερόμαστε με μικρές κινήσεις που αλλάζουν απλά την κατεύθυνση του βλέμματός μας στον επόμενο και τελικό χώρο δράσης, ένα παράδοξο τσίρκο με κυρίαρχο σκηνογραφικό έρεισμα τον λασπόλακκο στον οποίο μάχονται προκλητικές ημίγυμνες γυναίκες. Η σωματικότητα, καθαρόαιμο στοιχείο της περφόρμανς, εδώ ορίζεται πλέον κι από την εκφορά ενός λόγου που εφιαλτικά επαναλαμβάνει τα μοτίβα του μέσα από διαρκείς παραμορφώσεις κι ίντριγκες. Οι πατέρες-πρόγονοι, προϊόντα ενός άλλου, προγενέστερου θυσιαστηρίου-ολοκαυτώματος παραμένουν άθαφτοι κι ο Αρμαγεδδών, ένα τέρας όχι πια θεϊκής αλλά ανθρώπινης καταγωγής, αποκαθίσταται ως το κρίσιμο «σημείο» λύτρωσης κι ολοκληρωτικής εξόντωσης. Οι απόγονοι επιχειρούν να ενισχύσουν το κράτος μέσα από την ίδια, επαναλαμβανόμενη σειρά προκαταλήψεων που αφορούν εν πρώτοις την ταφή των νεκρών και στην συνέχεια την διαφύλαξη των υπολοίπων συμβατικών και καθησυχαστικών τελετουργιών στο όνομα μιας πίστης χαμένης, μιας ελπίδας αποσβολωμένης και μιας αγάπης σοδομισμένης. Η Πατρίδα παλεύει με την κατακρεουργημένη και εκφυλισμένη της σημαία, η Οικογένεια παραδίδεται στο ολοκαύτωμα της υπερκατανάλωσης κι η Θρησκεία καταλύοντας την υπερφυσική ευσπλαχνία, γεννάει το τέρας που θα υποτάξει με το βαρύ του πάτημα κάθε σπάραγμα αντίστασης και κάθε αστραπή κατανόησης.
Οι νεαροί περφόρμερ διαθέτουν όμορφες φωνές, εξαιρετική κίνηση και θαυμάσια συγκρότηση, οι χορογραφίες είναι εμπνευσμένες και βαθιά μέσα στο πνεύμα της σύλληψης της σκηνοθέτιδος, η δραματουργία ορίζει ένα πλαίσιο εφιάλτη με ευέλικτη πλαστικότητα και στιβαρό άξονα, οι σκηνογραφικές ιδέες αποτελούν καθαρή αντανάκλαση της σκηνοθετικής οπτικής με ευρηματικές και καίριες προεκτάσεις, τα κοστούμια αντιπαρατίθενται και ταυτόχρονα ενισχύουν τις δράσεις είτε ως ενδύματα είτε ως κατασκευές, η μουσική πλάθει κι αναπλάθει τα δρώμενα σε ένα ακουστικό, σχολιαστικό παραλήρημα, επιχειρώντας την διείσδυση στο υποσυνείδητο και την οριστική μετατροπή του δρώμενου σε βίωμα για τους συντελεστές, τους θεατές και το υποβόσκον αλλά σαφές ενεργειακό πεδίο που τους συνδέει.
Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου Παίζουν: Λευτέρης Ζημιανίτης, Άλκης Ζούπας, Άγγελος Καλίνογλου, Αναστασία Κατσιναβάκη, Θάνος Κοσμίδης/ Κοσμάς Χατζής, Νεφέλη Παπαδερού, Βάλια Παπαχρήστου, Βάλεια Τζανέτου, Adrian Frieling, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου
Με την συμμετοχή περφόρμερς, μουσικών και εικαστικών. «Βυρσοδεψείο» 7-29 Ιανουαρίου Διάρκεια: 120΄ Είσοδος: 10 ευρώ |
| Τελευταία Ενημέρωση στις Παρασκευή, 25 Ιανουάριος 2013 18:40 |
