Σχετικά άρθρα
| ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μάριος Παϊτάρης |
| Τετάρτη, 20 Ιούνιος 2012 16:06 |
|
Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος του Ρεμί ντε Βος
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα πλαίσια του «Low Budget Festival μιλάει... γαλλικά» που πραγματοποιήθηκε στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» και λόγω μεγάλης επιτυχίας αυτονομήθηκε και συνεχίζεται μέχρι αυτή την Παρασκευή 22 Ιουνίου στο ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο γκαράζ του ιδρύματος. Τρία πρόσωπα αποτελούν τους ήρωες του έργου, η μαμά Μαντλέν, ο γιός Σιμόν κι η Αν, ο παιδικός έρωτας του Σιμόν. Το έργο είναι μια μαύρη κωμωδία που αρχίζει με την αποτέφρωση της γιαγιάς και την ανάλογη πένθιμη τελετή στην οποία μάλιστα ακούγονται εύθυμα χορευτικά τραγουδάκια, αφού αυτά άκουγε, η ηλικιωμένη, άνω των ενενήντα, γυναίκα στο γεροκομείο. Ένα ατύχημα με την τεφροδόχο γίνεται η αφορμή να διαδραματιστούν μπροστά τα μάτια μας, παρεξηγήσεις αλλά και ειλικρινείς εξομολογήσεις. Τα ζητήματα που θίγει ο συγγραφέας είναι η μητρική στοργή κι οι εφιαλτικές προεκτάσεις της αλλά επίσης ο έρωτας, ο θάνατος, το πώς διαχειρίζεται ο καθένας μας την απώλεια με το δικό του τρόπο. Κι ακόμα ποιες είναι οι βαθύτερες επιθυμίες του ανθρώπου για την ζωή του και πώς αυτές εκφράζονται μέσα από τους φόβους του κι από ένα βαθύτερο κοίταγμα στον χρόνο που περνάει δίχως να έχουμε την δυνατότητα να τον σταματήσουμε. Βασικός άξονας του έργου είναι, όπως θα καταλάβατε, η οικεία στους Έλληνες, σχέση της μητέρας με τον γιό, την οποία ο Ντε Βος αναπτύσσει δραματουργικά μέσα από δύο κεντρικούς άξονες, την απώλεια της γιαγιάς και την ανταγωνιστικότητα της μητέρας με την μέλλουσα σύζυγο του γιού της. Ο Γιώργος Καραμίχος διαχειριζόμενος έξυπνα και με σκηνική ευφυΐα την αποτύπωση του αστείου και του «μαύρου» και μ’ ένα στοιχείο διαρκούς απειλής να πλανάται στην ατμόσφαιρα, δημιούργησε μια παράσταση γοργή και ευφυή, ενδιαφέρουσα και στιλάτη. Κατάφερε να αναδείξει την ιδιότυπη γλώσσα του συγγραφέα, η οποία διακρίνεται από έντονη ελλειπτικότητα, δίνοντας βάρος στο χιούμορ και στις εναλλαγές των εντάσεων, σε μεγαλύτερο βαθμό μάλιστα και από τις ίδιες ίσως, τις προδιαγραφές του έργου. Το σκηνικό σύμπαν που δημιούργησε, ενισχύεται αισθητικά και βοηθάει την δραματουργία σε επίπεδο συνοχής κυρίως μέσα από την φορμαλιστική, σχεδόν χορογραφημένη ερμηνεία των ηθοποιών η οποία σου δίνει την αίσθηση ότι πέρα από την σκηνική αποτύπωση των δρώντων, υφολογικά αντιμετωπίζεται σαν ένα συνεχές κινησιολογικό δρώμενο. Το λιτό κι απρόβλεπτο φινάλε όμως εντείνει τα ερωτηματικά για την ιδιόρρυθμη σχέση μάνας- γιού και παρόλο που κατά την διάρκεια της παράστασης, ο ψυχισμός και οι προθέσεις των ηρώων είναι σχετικά διακριτές ως προς την οντότητα του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, δεν αποσαφηνίζονται επαρκώς σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Οι ηθοποιοί διαθέτουν αρμονία σε υφολογικό επίπεδο και μια ενδιαφέρουσα χημεία. Ειδικότερα η Φιλαρέτη Κομνηνού ενσαρκώνει την Μαντλέν με έντονα σαρκαστική διάθεση, επιτυγχάνοντας κάποιες πολύ αστείες στιγμές κι αποδεικνύοντας το σκηνικό της εύρος για ακόμα μια φορά. Ο Ορφέας Αυγουστίδης με το νευρώδες παίξιμο του και με μια διαρκή υπόνοια απόγνωσης στο βλέμμα και στην κίνηση, είναι άμεσος κι αποτελεσματικός, ενώ αναδεικνύει επαρκώς τα κωμικά στοιχεία του ήρωα. Η Μαρλέν Σαϊτη απέδωσε τον ρόλο της με τρομερή ζωντάνια και με μια αίσθηση τρυφερής παιδικότητας. Οι φωτισμοί του Δημήτρη Νασιάκου είναι ευθύβολοι και ξεκάθαροι ως προς τον στόχο τους, τα κοστούμια της Χριστίνας Πανοπούλου είναι καλαίσθητα και εναρμονισμένα με το σαρκαστικό ύφος της παράστασης και τα σκηνικά της Αρετής Μουστάκα είναι λιτά και μινιμαλιστικά δίνοντας το στίγμα του αισθητικού πλαισίου, χωρίς να το υπερφορτώνουν με περιττά στοιχεία. Το «Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» πρόκειται να ανέβει ξανά του χρόνου, οπότε και θα θέλαμε να δούμε ένα ακόμα πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα μετά την πρώτη, ήδη εμπνευσμένη προσέγγιση, και μάλιστα από έναν σκηνοθέτη σαν τον Γιώργο Καραμίχο ο οποίος αποδεικνύει ότι μπορεί να αποτυπώνει διαφορετικού τύπου σκηνικές φόρμες και να ελίσσεται με άνεση μεταξύ των θεατρικών ειδών, ενώ τολμάει να καταπιάνεται επιτυχώς με εκ διαμέτρου αντίθετες, υφολογικά δραματουργίες.
Μετάφραση: Δημήτρης Φίλιας Σκηνοθεσία: Γιώργος Καραμίχος Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Νασιάκος Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα Σχεδιασμός ρούχων: Χριστίνα Πανοπούλου Μουσική επιμέλεια-επεξεργασία: Δημήτρης Γαλανόπουλος Βοηθοί Σκηνοθέτη: Βιργινία Κυπριώτη-Χρύσα Τσουμάνη Παίζουν: Φιλαρέτη Κομνηνού Ορφέας Αυγουστίδης Μαρλέν Σαΐτη Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Αίθουσα: Ειδικά διαμορφωμένος υπόγειος χώρος Πειραιώς 206 Ταύρος Αθήνα 177 78 Τηλέφωνο: 210 3418 550, φαξ. 210 3418 570 Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. Ιστοσελίδα: www.mcf.gr Ως την Παρασκευή 22 Ιουνίου Διάρκεια: 70’ Γενική είσοδος: 10 ευρώ Ώρα έναρξης: 21:00 Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του Ιδρύματος
|
