Σχετικά άρθρα
| ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Σάββατο, 26 Δεκέμβριος 2015 09:53 |
|
Οι 12 Ένορκοι Σε σενάριο του Reginald Rose
Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρόνων κατηγορείται για φόνο. 12 ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αντικατοπτρίζοντας τις - δυστυχώς διαχρονικές - προκαταλήψεις της κοινωνίας μας, μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά στα μάτια μας. «12 θυμωμένοι άντρες» κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, έχουν κληθεί να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας το βάρος της ευθύνης που φέρνει η κάθε τους απόφαση.
Αυτή η άγρια αλλά κι αποκαλυπτική συνεδρία των ενόρκων, θα μπορούσε να είναι η δεύτερη, στην ουσία, δίκη του νεαρού κατηγορούμενου αφού οι ένδεκα άντρες εξαναγκάζονται σχεδόν από τον έναν τους, να γίνουν δικαστές, συνήγοροι, εισαγγελείς ακόμα και μάρτυρες των γεγονότων και να διερευνήσουν ξανά την υπόθεση βήμα με βήμα ανακαλύπτοντας στην πορεία κι όχι χωρίς ενοχές πως θα έστελναν στο θάνατο έναν άνθρωπο χωρίς να υπάρχει επί της ουσίας ούτε μία σίγουρη απόδειξη πως ευθύνεται για τον φόνο για τον οποίο κατηγορείται. Ο καθένας έχει το λόγο του να καταδικάσει με συνοπτικές διαδικασίες τον νεαρό που φέρεται ως δράστης, άλλος για να εκδικηθεί τον ανυπότακτο γιο του, άλλος για να αποτινάξει από τη μνήμη του το δύσκολο, νεανικό παρελθόν του, άλλος γιατί βιάζεται να κάνει κάτι πιο ενδιαφέρον, άλλος από συντηρητισμό, άλλος από αδιαφορία, άλλος από μια ανάγκη να συμφωνήσει με την πλειοψηφία, άλλος επειδή εμπιστεύεται τους θεσμούς πιο πολύ από την ίδια τη λογική του κι άλλος επειδή δεν έκανε καν τον κόπο να χρησιμοποιήσει τη λογική του. Και υπάρχει ένας, μόνο ένας που αποφασίζει κόντρα σε όλους πως η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει μιας πιο προσεκτικής μεταχείρισης. Η συνεδρίαση των δώδεκα ενόρκων, συνεδρίαση για να στείλουν στην ηλεκτρική καρέκλα έναν κατά πάσα πιθανότητα αθώο, γίνεται η δική τους δίκη, του καθενός ξεχωριστά. Εκτός από τον αντιρρησία, όλοι οι άλλοι βρίσκονται κάποια στιγμή στο στόχαστρο για να δικαστούν, να αμφισβητηθεί η ψυχική τους ισορροπία, η αντικειμενικότητά τους, η ανθρωπιά τους, η αίσθηση δικαιοσύνης τους, η απλή λογική τους, η συναίσθηση του καθήκοντος, η καθαρή και πέρα από προκαταλήψεις ματιά τους, η ευφυΐα τους, η αντίληψη του κόσμου γύρω τους, η αυτογνωσία τους. Τη στιγμή που όλοι μαζί, ο καθένας για τους δικούς του λόγους ανατρέπουν την προηγούμενη απόφασή τους ψηφίζοντας την αθωότητα του κατηγορουμένου, έχουν όλοι τους αποδειχθεί ένοχοι, ο καθένας μέσα από ένα διαφορετικό κίνητρο. Και μάλιστα ένοχοι ανθρωποκτονίας, αφού θα σκότωναν με την αρχική απόφαση τους έναν ανυπεράσπιστο κοινωνικά, ταξικά και ηθικά, άνθρωπο. Αυτή η υπόγεια και ευφυής αντιστροφή είναι και το κλειδί του έργου, η βαθιά πολιτική του διάσταση αφού ξεγυμνώνει μέσα από την σκληρή ενδοσκόπηση τους, τους ευυπολήπτους αντιπροσώπους μιας ολόκληρης και μάλιστα υγιούς υποτίθεται κοινωνίας, αποκαλύπτοντάς μας έναν κόσμο γεμάτο καλές προθέσεις που όμως κρύβει πίσω από αυτές ένα στυγνό, φονικό ένστικτο.
Η σκηνοθεσία σεβάστηκε απόλυτα το κείμενο και την συνθήκη. Χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς, τερτίπια και ανούσια ευρήματα, απέδωσε την πλοκή, την ατμόσφαιρα, τα νοήματα και τους χαρακτήρες με εξαιρετική ευκρίνεια, αφήνοντας τους ηθοποιούς να δημιουργήσουν το απαραίτητο σασπένς μέσα από τις ερμηνείες τους. Η όλη δράση εξελίσσεται μέσα σ’ ένα άψογο σκηνικό, εξαιρετικής αισθητικής που αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο από τους καίριους φωτιστικούς και ηχητικούς σχολιασμούς οι οποίοι αναδεικνύουν στο έπακρο την κινηματογραφική αίσθηση της παράστασης, ενισχύοντας τις ατμόσφαιρες και τις επί μέρους δράσεις. Εξαιρετικά τα κοστούμια, αποδίδουν την εποχή ενώ ταυτόχρονα «προδίδουν» και τους χαρακτήρες.
Οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τους ρόλους τους με αυθεντικότητα, μέτρο και ευκρίνεια ενώ μας χάρισαν μερικά αξιολογότατα ρεσιτάλ υποκριτικής χωρίς να υποπέσουν σε εντυπωσιασμούς ή να χάσουν την αίσθηση των ρόλων τους. Η κινησιολογία τους, η εναλλαγή εντάσεων και σιωπών, η εσωτερικότητα σε συνδυασμό με μια απαραίτητη εξωστρέφεια, ανέδειξαν το κείμενο, ενέτειναν τις αιχμές και κράτησαν τους θεατές σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι ρυθμοί κρατήθηκαν σε μια θαυμάσια ένταση και η χημεία ανάμεσα στους ερμηνευτές συνετέλεσε στον άψογο συντονισμό τους. Έχοντας ξαναδεί, πριν γράψω αυτό το σημείωμα, την περίφημη ταινία του 1957, τολμώ να πω πως δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από τους Αμερικανούς συναδέλφους τους, αφού χωρίς την βοήθεια των κοντινών πλάνων ανέδειξαν εξ ίσου τις ψυχικές διακυμάνσεις των ενόρκων, παραδίδοντάς μας μια παράσταση που επικοινώνησε τέλεια με την πλατεία, οδηγώντας το κοινό σε μια δημιουργική εγρήγορση. Ξεχώρισα την ερμηνεία του Τρύφωνα Καρατζά για την εξαιρετική ατμόσφαιρα που ανέδιδε ο λόγος του και την λεπτότητα των υποκριτικών χειρισμών του, απόρροια μιας έμπειρης ερμηνευτικής στόφας. Όσοι δεν έχετε δει ακόμα αυτή την παράσταση, σπεύσατε. Θα την απολαύσετε κι ίσως να σας ωθήσει να έρθετε αντιμέτωποι με τα «κριτικό» πνεύμα σας και να το βελτιώσετε.
Μετάφραση / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Αλκμήνης 8 - Γκάζι (Μετρό: Κεραμικός) Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3428650 (μετά τις 17.00) και 6951 001133. Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο: 21.30, Κυριακή: 18.30. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ, φοιτητικό - ευπαθείς ομάδες - άνω των 70: 12 ευρώ. Προπώληση εισιτηρίων: ταμείο θεάτρου, ηλεκτρονικά:viva.gr.
|
