Ναταλία Στυλιανού

Με στόχο την υπέρβαση

Η Ναταλία αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Βεάκη. Σπούδασε κλασικό χορό με την Ολυμπία Γελοδάρη και την Σόνια Μοριάνοβα, μοντέρνο χορό με την Κατερίνα Παυλάκη ενώ συνεργάστηκε για χρόνια ως βοηθός χορογράφου με την Έρση Πίττα.

Στο θέατρο έπαιξε στις παραστάσεις : «Το Άγγιγμα του Δία», σκηνοθεσία-χορογραφία Έρση Πίττα, μουσική Γιάννη Ξενάκη, στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον στις Η.Π.Α., «Ρωμαίος και Ιουλιέτα στον καθρέφτη» σε κείμενο-σκηνοθεσία Πέπης Οικονομοπούλου, «Υπηρέτρια» του Ολιβιέ Πι σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου, «Το Γέλιο των Θεών» του Λορντ Ντάνσανι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Οικονόμου, «Σταθμοί κάτω από την πόλη» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Οικονόμου, «Φρεναπάτη» του Τόνυ Κούσνερ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, «Αγάπης αγώνας άγονος» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, «Αυτό που δεν τελειώνει» (Η Ελληνική ποίηση του 20^ου αιώνα-Εκδοχή Ι και ΙΙ) σε δραματουργική επεξεργασία Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, «Γούνα» της Μιγκντάλια Γκρουζ σε σκηνοθεσία Μαρίας-Λουΐζας Παπαδοπούλου, «Μολιέρος-Εταιρεία υποκριτών» του Μπουλγκάκοφ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, «Ταρτούφος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, «Ονειρόδραμα» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, «Οι Δέκα Εντολές» στην εντολή που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάτου, «Rainbow» (Μια παράσταση για τον Ρεμπώ), σκηνοθεσία Εφη Θεοδώρου, «Ζωρζ Νταντέν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή, «Το Τέλος του παιχνιδιού» του Μπέκετ σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή, «Η Μπέμπα» του Δημήτρη Τσεκούρα σε σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση.

Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε στις ταινίες της Όλγας Μαλέα «Ο Οργασμός της αγελάδας» και «Η διακριτική γοητεία των αρσενικών», στη μικρού μήκους ταινία του Άρη Μπαλαφούκα «The Whirligig» και στη μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Ινδαρές «Γαμήλια Νάρκη». Η εύθραυστη και εσωτερική ηθοποιός με τα πλούσια εκφραστικά μέσα και τις ενδιαφέρουσες συνεργασίες έχει επίσης ιδιαίτερη αγάπη και γνώση στο χορό και ονειρεύεται για το μέλλον να μπορέσει να συνεχίσει το έργο του εξαιρετικού ηθοποιού μας Δημήτρη Οικονόμου που δεν βρίσκεται πια κοντά μας, μέσα από μια συλλογική προσπάθεια. Θα είμαστε στο πλευρό της.

Μίλησε μου για τους ρόλους που υποδύεσαι αυτήν την περίοδο

Υποδύομαι για δεύτερη σαιζόν τη Νελ στο «Τέλος του παιχνιδιού» του Μπέκετ, στο θέατρο «Τόπος Αλλού». Ένα τόσο ανθρώπινο ον. Το γκροτέσκο της ανθρώπινης ύπαρξης. Το σύμβολο της σήψης. Μια έναρξη της Γουίνη στις «Ευτυχισμένες μέρες». Το όνομα ίσως προκύπτει από το «nail» που σημαίνει καρφί. Η μητέρα του Χαμ, που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αργοπεθαίνει ακίνητη μέσα σ’ ένα σκουπιδοτενεκέ. Ένας υπαρξιακός παραλληλισμός που παραπέμπει στα μπεκετικά μαρτύρια του Ιησού. Ποιος τελικά καρφώνει ποιόν; Η μητέρα το γιό ή ο γιος τη μητέρα; Ο Νίκος Καμτσής μου έδωσε την ευκαιρία ν’ αναμετρηθώ μ’ αυτόν τον πολύ σημαντικό και πάντα εξαιρετικά σύγχρονο συγγραφέα.

Αρχές Νοεμβρίου θα είμαι στο θέατρο «Στοά» αυτή τη φορά με το μονόλογο του Δημήτρη Τσεκούρα «Η Μπέμπα». Μια γυναίκα σε εννέα διαφορετικές ηλικίες, ξεκινά ένα αντίστροφο ταξίδι μνήμης, από τον θάνατο προς τη γέννηση. Ο Ορέστης Τάτσης, ένας νέος και ταλαντούχος σκηνοθέτης, αντιμέτωπος μ’ ένα ποιητικό κείμενο, καταφέρνει να κάνει το λόγο δράση-θέατρο.

Συνεργασίες που έχεις ξεχωρίσει από τη μέχρι σήμερα πορεία σου

Σημαντικό σταθμό θεωρώ (εκτός από τους δασκάλους μου, την Έρση Πίττα και τον αείμνηστο Δημήτρη Οικονόμου, που είχα την τύχη να έχω δουλέψει μαζί τους) το Στάθη Λιβαθινό και τη συνάντησή μας στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η συνεχόμενη εναλλαγή του ρεπερτορίου και των ρόλων δίνει τη δυνατότητα στον ηθοποιό να πλουτίσει τα εκφραστικά του μέσα και να δοκιμάσει τα όρια του.

Ποιες δυσκολίες συνάντησες ως νέα ηθοποιός;

Καμία. (γέλια)

Ήμουν πολύ τυχερή!

Άρχισα να δουλεύω αμέσως μόλις αποφοίτησα από τη σχολή. Η Όλγα Μαλέα με επέλεξε από τις πτυχιακές εξετάσεις μου. Στην πορεία όμως συνάντησα δυσκολίες όπως το να μπορέσω να πείσω ότι θέλω πραγματικά ν’ ασχοληθώ με το θέατρο και τον κινηματογράφο και όχι ν’ αναλωθώ με την εφήμερη παρουσία μου στα μέσα προβολής.

Η σχέση σου με τον χορό

Ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις στην Κρατική Σχολή Χορού. Είναι μια τέχνη που αγαπώ πολύ. Από πέντε χρονών. Χάρη στη μητέρα μου, τη Ρέα Κοψαχείλη, χορεύτρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ήρθα σε επαφή με το χορό, την όπερα και τη σκηνή. Όταν χόρευε την κρυφοκοίταζα από τις κουΐντες. Θυμάμαι την τελευταία της παράσταση, την «Τραβιάτα», το 1988. Σταμάτησε σε ηλικία 43 ετών. Τότε σκέφτηκα. Δεν μπορεί ένας καλλιτέχνης να σταματάει τόσο νωρίς την πορεία του. Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός.

Τηλεόραση έχεις κάνει;

Επιλεκτικά.

Σε δύο σειρές.

«Γ4» σε σκηνοθεσία Σέργιου Κωνσταντινίδη και «Καρυωτάκης» σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρά

Συγγραφείς που αγαπάς

Σαίξπηρ γιατί είναι πολύχρωμος. Πλούσια γκάμα, εναλλαγή κωμικού και τραγικού, γεμάτος ανατροπές και μεταμφιέσεις. Μυρίζει θέατρο!

Ευριπίδης γιατί είναι τόσο σύγχρονος και ανατρεπτικός για την εποχή του. Βάζει ένα ανθρώπινο στοιχείο μέσα στο σύμβολο. Το πάθος.

Τι πιστεύεις για τις νέες θεατρικές ομάδες;

Πρέπει να συμβαίνουν νέα πράγματα, να εμφανίζονται στη σκηνή νέοι δημιουργοί. Και να βρίσκουν τρόπο να πυροδοτούν σα βόμβα μολότοφ, το κατεστημένο.

Πώς κρίνεις την εκπαίδευση των ηθοποιών και τους θεσμούς των σχολών στη χώρα μας;

Θεωρώ ότι σωστή εκπαίδευση δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Βιωματικά διδάσκονται τα πράγματα. Δεν κρύβουν από κάτω ούτε σύστημα ούτε μέθοδο. Ο καθένας μεταδίδει ότι έχει «μυριστεί» και αφομοιώσει από τις εμπειρίες του. Τα τελευταία βέβαια χρόνια άλλαξαν κάπως τα δεδομένα. Ένα παράδειγμα αποτελεί το Ωδείο Αθηνών με τη νέα διεύθυνση του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη και το πρόγραμμα σπουδών που έχει προταθεί.

Ποιες συνθήκες συνεργασίας θεωρείς ιδανικές;

Ένα δυνατό κείμενο. Έναν σκηνοθέτη, όχι απαραίτητα δάσκαλο, που να γνωρίζει πως θέλει ν’ αποδώσει το έργο χρησιμοποιώντας το υλικό του ηθοποιού και οδηγώντας αυτόν στην υπέρβαση.

Σχέδια για το μέλλον

Να μπορέσουμε μαζί με άλλους συνεργάτες να συνεχίσουμε το έργο του Δημήτρη Οικονόμου δημιουργώντας ένα σύλλογο.