Γιώργος Παλούμπης

Στήνοντας έναν ονειρικό «Κοινό Τόπο»

«Γιατί αυτή η σιωπή;

Δεν τολμάει κανείς να γίνει η γνώριμη βουή αυτού του τόπου;»

Στις 29 και 30 Ιουνίου, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, οι Active Member, η Όλια Λαζαρίδου & η ομάδα 18 Μποφώρ παρουσιάζουν την περφόρμανς «Κοινός Τόπος» σε σκηνοθετική επιμέλεια του ταλαντούχου Γιώργου Παλούμπη ο οποίος έχει αναλάβει να ενορχηστρώσει πολλές και διαφορετικές καλλιτεχνικές εκφάνσεις για να δημιουργήσει ένα χορικό που θα μπορούσε να είναι και ένα μακρόσυρτο μπλουζ αλλά και ένα εύθραυστο όνειρο και πίσω από όλα αυτά μια περισσότερο ή λιγότερο ελκυστική πραγματικότητα.

Πως ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια;

Η Όλια Λαζαρίδου είχε μια ιδέα. Επειδή έχει αποφασίσει να κινηθεί σε κάποια πιο πειραματικά πράγματα είχε την ιδέα να κάνει κάτι σαν παράσταση που να έχει και την δύναμη της συναυλίας. Επικοινώνησε λοιπόν με τους Active Member. Φανταζόταν μια παράσταση συναυλία-χορικό-μακρόσυρτο μπλουζ το οποίο να περιέχει προβληματισμούς και κουβέντες ανθρώπων της πόλης μας. Επικοινώνησε μετά μαζί μου επειδή ήδη έχω ασχοληθεί με το χιπ-χοπ και το ανέλαβα. Η παράσταση θα συμμετέχει στο φεστιβάλ Αθηνών οπότε η δουλειά ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Δημιουργήσαμε μαζί με τον Μιχάλη Μιτακίδη, γνωστό ως Β.D. FOXMOOR κάποια ερωτηματολόγια που τα δώσαμε σε κόσμο και πήραμε απαντήσεις. Ουσιαστικά χρειάστηκε πολύ επεξεργασία στο υλικό που βγήκε από αυτές τις απαντήσεις. Ο Μιχάλης πήρε μία αίσθηση και έγραψε ένα αρκετά ποιητικό και εσωστρεφές κείμενο το οποίο αποτελεί και τη βάση της δραματουργίας. Η αρχική σκέψη του πώς να είναι αυτή η δουλειά περιελάμβανε την παρουσία ανθρώπων της πόλης. Επίσης η Όλια έχει χρόνια τώρα μια συνεργασία με την ομάδα 18 Μποφώρ, άτομα απεξαρτημένα,  ηλικίας από 18 και άνω. Η ιδέα λοιπόν ήταν να συμμετέχουν και τα 6 άτομα της ομάδας ενώ κατόπιν κάναμε και μία οντισιόν για να βρούμε κόσμο που θα αποτελέσει ένα δείγμα των ανθρώπων της πόλης. Έφερα κι εγώ τον Κώστα τον Κοράκη, έναν ηθοποιό που είναι και μουσικός, έφερε κι ο Μιχάλης τρεις δικούς του που έχουν την εμπειρία σε σχέση με το ραπ και συμπληρώθηκε ένας θίασος.  Ξεκινήσαμε λοιπόν να δουλεύουμε μαζί μ’ αυτή την ομάδα κι έτσι δημιουργήθηκε ο «Κοινός τόπος», αυτό είναι το όνομα της παράστασης. Ο τόπος αυτός είναι ένας τόπος ονειρικός αλλά ταυτόχρονα και μία σύμβαση. Δεν υπάρχει αυτός ο τόπος, είναι κάτι σαν μία αλάνα, σαν ένα καφενείο, ένας «κοινός τόπος», άχρονος, όπου άλλοι κάθονται, άλλοι είναι όρθιοι και υπάρχουν και πολλές παράλληλες δράσεις.

Εσύ, τι αναλαμβάνεις σ’ αυτό το κόνσεπτ;

Εγώ έχω αναλάβει την σκηνοθετική επιμέλεια και συνεργάζομαι με τους Active Member και την Όλια Λαζαρίδου που είναι οι «κορυφαίοι» ας πούμε της παράστασης-χορικού, ενώ οι υπόλοιποι, οι άνθρωποι αυτού του «κοινού τόπου» θα μπορούσε να ειπωθεί πολύ ελεύθερα πως είναι ο «χορός».

Και που βρισκόμαστε στη διάρκεια των δράσεων; Ποιος είναι ο τόπος κι ο χρόνος;

Το προτσεκτ λοιπόν αφορά αυτόν τον κοινό τόπο που συμβολίζει την πόλη μας όπου και καταθέτουν τα πρόσωπα αυτά, όνειρα, αναμνήσεις, όμορφες και άσχημες εμπειρίες. Μέσα από τις αφηγήσεις τους τίθεται το ερώτημα: Τι είναι πιο σημαντικό; Ο Τόπος ή ο Άνθρωπος ο ίδιος; Ο Τόπος προϋπήρχε του περάσματος αυτών των ανθρώπων και θα εξακολουθήσει να υπάρχει και μετά αφού αυτοί φύγουν και δώσουν την θέση τους σε κάποιους άλλους. Σαν μια φιλοσοφική θέση του Μιχάλη είναι το ότι υπάρχει κάτι το αιώνιο στον τόπο ενώ εμείς οι άνθρωποι είμαστε και λίγο εφήμεροι. Ταυτόχρονα όμως είμαστε και σπουδαία πλάσματα.

Εσύ τι θα έσωζες, ένα έργο τέχνης ή ένα ανθρώπινο πλάσμα;

Είναι μεγάλα ερωτήματα αυτά. Εγώ νομίζω θα έσωζα έναν άνθρωπο. Χωρίς να είμαι απόλυτος πιστεύω πως είναι πιο σημαντικός ο άνθρωπος απ’ την τέχνη.

Τώρα έτσι όπως το εκφράζει ο Μιχάλης το χώμα είναι πιο σημαντικό απ’ όλους μας κι απ’ όλα.

Η γη δηλαδή που μας γεννά και μας θρέφει όλους αλλά μας καταβροχθίζει κιόλας μετά το θάνατό μας και τρέφεται από μας. Αλλά, τέτοια ερωτήματα είναι πραγματικά κρίσιμα...

Δεν θα δοθούν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα αλλά θα τεθούν τέτοια ερωτήματα.

Για δώσε μου μια εικόνα των όσων θα συμβούν επί σκηνής;

Η παράσταση θα κινηθεί μεταξύ έμμετρου λόγου, πρόζας και ραπ με πολύ μουσική. Θα υπάρχει ηχογραφημένη μουσική αλλά και μία ζωντανή ορχήστρα με ντραμς, κιθάρα, βιόλα, βιολοντσέλο, βιολί κι ανάμεσα στους ηθοποιούς υπάρχουν μουσικοί που θα παίζουν ζωντανά όπως ο Γιάννης ο Βακόπουλος κι ο Κώστας ο Κοράκης που παίζει ακορντεόν κι επίσης τραγουδάνε και οι δύο καθώς και άλλοι που παίζουν φυσαρμόνικα, φλάουτο...

Σε ποιο χώρο θα παιχτεί η παράσταση;

Στο χώρο ΔΕΛΤΑ στην Πειραιώς 260, που είναι ένας πολύ μεγάλος εργοστασιακός χώρος. Θα υπάρχει και βίντεο που θα κινείται παράλληλα με το δρώμενο, θα το υπογραμμίζει ή θα του δίνει πάσα και το αντίστροφο.

Η διάρκεια της παράστασης;

Το όλο δρώμενο θα κρατάει μία ώρα το πολύ, θα ξεκινάει στις δέκα και μισή και θα περιέχει κάποια όχι τόσο γνωστά τραγούδια των Active Member. Συμμετέχει και το συγκρότημα «Χνάρια», που είναι συγγενές των Active Member και που θα εμφανιστούν μέσα στο δρώμενο και θα πουν ένα κομμάτι τους. Υπάρχει μια πολυφωνία σε όλο αυτό το κόνσεπτ το οποίο καλούμαστε να δέσουμε σε μία οργανική, παραστασιακή ενότητα.

Εσύ έχεις την εμπειρία να κινείς στη σκηνή πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους άτομα, οπότε όλα θα πάνε καλά. Καλή σας επιτυχία

Ευχαριστώ...

Αντιγράφουμε από το δελτίο τύπου το θαυμάσιο αυτό ποιητικό κείμενο που αναφέρεται στο περιεχόμενο του κόνσεπτ:

«Την αγέρωχη μελαγχολία, αυτό το περήφανο ποιητικό νεομπλούζ της μεγαλούπολης διακονούν οι Active Member υπερβαίνοντας τις μεθορίους που αποκλείουν. Αυτοί που δεν έχουν φωνή, γράφουν τώρα ιστορία σε ένα χώρο που γίνεται χρόνος, σε ένα συμβάν που μας απογειώνει για να προσγειωθούμε ξανά με άλλο βλέμμα, πιο βραχνό, πιο σοφό, πιο ρυτιδιασμένο. Μαζί με την Όλια Λαζαρίδου και τα 18 Μποφώρ γίνονται οι ποιητές ενός χάους που χαρτογραφείται έτσι ώστε το Τώρα να μας θυμίζει το Τότε για να μπορέσουμε να ονειρευτούμε, άδολοι αλλά δυνατοί, ένα Κάποτε».