Έλα να παίξουμε

της Κερασίας Σαμαρά

Στην πρώτη της συγγραφική απόπειρα η Κερασία Σαμαρά εμπνεύστηκε από το κινηματογραφικό αριστούργημα «Funny games» αλλά κι από το παλαιότερο «Κουρδιστό πορτοκάλι» του Στάνλευ Κιούμπρικ. Οι ήρωες της είναι οι «ίδιοι» στην ουσία νεαροί της ταινίας του Πήτερ  Χάνεκε αν και οι επισκέπτες εδώ είναι ένας άντρας και μία γυναίκα ενώ εκεί είχαμε δύο άντρες. Τα όπλα επίσης είναι παρόμοια, ένα μπαστούνι του χόκευ αντί γι’ αυτό του γκολφ, ένα περίστροφο αντί για ντουφέκι. Υπάρχει το παιδί, υπάρχει ο σκύλος, με κάποιο τρόπο υπάρχουν κι οι γείτονες. Και οι συγγένειες με το σενάριο του φιλμ δεν τελειώνουν εδώ αφού με μικρές διαφοροποιήσεις έχουν εισβάλλει από το σενάριο στη δραματουργία, δράσεις, διάλογοι, συνθήκες κι ανατροπές. Όμως κάπου στα μισά η Σαμαρά διαλέγει έναν άλλο δρόμο από αυτόν του Χάνεκε αφαιρώντας το εύρημά του σε σχέση με την ανατρεπτική «fiction» διαχείριση του χρόνου κι αφήνοντας την δράση να εξελιχτεί ανεμπόδιστα ως τη στιγμή που το παιδί θα βρεθεί με το όπλο στο χέρι και κατέχοντας πλήρως τον έλεγχο της κατάστασης -ενώ για παράδειγμα στο φιλμ ήταν το πρώτο θύμα- κι επιλέγοντας ένα διφορούμενο φινάλε. Για να καταλάβετε λιγάκι περί τίνος πρόκειται, σας διηγούμαι την ιστορία. Μια μέρα στο διαμέρισμα ενός μεγαλοαστικού σπιτιού εισβάλλουν δύο λευκοντυμένα πλάσματα τα οποία συμπεριφέρονται με ευγένεια αλλά αρνούνται να φύγουν. Οι επισκέπτες στην πορεία θα γίνουν βίαιοι και θα επιχειρήσουν να εξοντώσουν την οικογένεια. Στόχος τους δεν είναι ούτε η κλοπή, ούτε η σεξουαλική βία, ούτε η εκδίκηση. Απλά παίζουν ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι διασκεδαστικό γι’ αυτούς που όμως μπορεί να αποβεί θανατηφόρο για τους οικοδεσπότες τους. Μια μελέτη της προκλητικότερης μορφής βίας, της απρόσκοπτης βίας που πηγάζει από το ίδιο το διεστραμμένο «ανθρώπινο κύτταρο» και στην προκειμένη περίπτωση δεν αναζητά άλλοθι, εκφράζεται καθαρή κι αυτοδύναμη, δικαιώνοντας μόνο την ύπαρξή της. Κι ενώ ο Χάνεκε μελετά το συμβάν «κλινικά» μέσα από το στοιχείο της «αναπαράστασης» που αποτελεί το σημαίνον του παιχνιδιού, η Σαμαρά αναζητά τα βαθύτερα αίτια της βίας, τον τρόπο που αυτή εξαπλώνεται και επιδρά πάνω στην ψυχοσύνθεση θύτη και θύματος, την ίδια της την σκοτεινή κι απρόβλεπτη φύση της και ως ένα βαθμό, τις ηθικές προεκτάσεις της.

Η δραματουργία, επεξεργασμένη από τον  έμπειρο Λογοθέτη, είναι σφριγηλή, δυναμική, κοφτή, βασισμένη σε γοργές αντιδράσεις κι απρόβλεπτες ανατροπές ενώ σε μερικά σημεία αποδυναμώνεται κάπως επιχειρώντας να ερμηνεύσει τα κίνητρα μέσα από μια ηθικοπλαστική οπτική. Οι συγκρούσεις του ζεύγους που ξεσπούν κάτω από την σωματική βία και την ψυχολογική πίεση, αποκαλύπτοντας απωθημένες, ανομολόγητες ίσως εσωτερικές διαμάχες, η αδιόρατη αλλά εμφανής αντίθεση του παιδιού με τους γεννήτορές του, ο φόβος των θυμάτων που γεννιέται από την βία για να προκαλέσει βία σ’ έναν αναπόφευκτο κύκλο, ραγίζοντας το σαθρό ιδεολογικό οικοδόμημα του ζεύγους,  η απόπειρα των δραστών να πάρουν με το μέρος τους το αγόρι μέσα από έναν «διάλογο-μονόλογο» χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που μοιάζουν ανοίκεια αλλά συγγενεύουν με τους κανόνες των video-games, με τελικό στόχο να μετατρέψουν το -όχι και τόσο αθώο, ανήλικο όμως- θύμα τους σε συνένοχο, δημιουργούν ένα δεύτερο νοηματικό πεδίο, ορίζοντας την βία σαν το αποτέλεσμα περίπλοκων αλληλεπιδράσεων και κινήτρων υπό το κράτος ψυχολογικών και διανοητικών διεργασιών κι υπονομεύοντας την άσπιλη καθαρότητα του παιχνιδιού που ακολουθεί τυφλά τους όρους του με μοναδικό στόχο μια μορφή διεστραμμένης ψυχαγωγίας. Το όλο εγχείρημα στην περίπτωση αυτή, οδηγεί στο αδιαμφισβήτητο αλλά κι αδιέξοδο συμπέρασμα: «Σκότωσε, σκότωσε γρήγορα, σκότωσε πρώτος, γιατί αλλιώς θα σκοτώσουν εσένα και ότι αγαπάς».

Η παράσταση είναι θαυμάσια σκηνοθετημένη, ακολουθεί τους γοργούς ρυθμούς του έργου και μια πειστικότατη κινησιολογική γραμμή ενώ αναδεικνύει τα στοιχεία θρίλερ διατηρώντας το κοινό σε διαρκή εγρήγορση. Όλοι οι ηθοποιοί συμπεριλαμβανομένου και του μικρού Πολυζωίδη, ερμηνεύουν τους ρόλους τους με ακρίβεια, πειστικότητα και συγκινησιακή ένταση. Εξαιρετική η Σκαρλάτου στις κρίσιμες στιγμές απόγνωσης κι απελπισμένης οργής, διαυγής και σπαρακτικός ο Τακτικός μέσα από την αδυναμία του να παίξει τον κυρίαρχο ρόλο του και την λεηλάτησή του από τον διαρκή σωματικό και ψυχικό πόνο, εύγλωττο υποκριτικά,  το ζεύγος των εισβολέων, με συνέπεια στην στιλιζαρισμένη του ευγένεια, την ωμή ψυχρότητα, το σαρκαστικό πνεύμα και τις γοργές, δυναμικές αντιδράσεις.  Μια παράσταση πολύ ξεχωριστή που θα σας κρατήσει σε ένταση από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή.

Κείμενο-σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά
Δραματουργική επεξεργασία: Ηρακλής Λογοθέτης
Σκηνικά-κοστούμια:  Κλαιρ Μπράισγουελ
Εικαστική δημιουργία: Θανάσης Παναγιώτου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Τάκης Μπαρμπέρης
Ειδικές κατασκευές: Μαρία Ντούσκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Αγνή Χιώτη
Φωτογραφίες: Μάρκος Ξενάκης

Παίζουν: Τζένη Σκαρλάτου

Χρήστος Τακτικός

Ιωάννα Αγγελίδη

Αλέξανδρος Νταβρής

και ο μικρός Παντελής Πολυζωίδης

Το τραγούδι του τέλους είναι μελοποιημένο απόσπασμα από το έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ «Μπροστά στο θάνατο» σε μετάφραση Ν. Περέλη και το ερμηνεύει ο Πάνος Μουζουράκης

Η παράσταση είναι ακατάλληλη για παιδιά κάτω των 15 ετών

Παραστάσεις: Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή στις 21.00
Τελευταίες παραστάσεις: 20, 21, 22 και 27, 28, 29 Απριλίου

Διάρκεια: 75'

Τιμές εισιτηρίων: €15, άνεργοι €5, νέοι έως 25 ετών €12

Θέατρο Αργώ: Ελευσινίων 15

Μεταξουργείο

Τηλέφωνο: 210-5201684