Επισκέψεις

Μια παράσταση σε κείμενα Ζαν-Λυκ Μαριόν και Ανδρέα Εμπειρίκου

Η ύπαρξη ονειρεύεται τον εαυτό της. Επειδή υποπτεύεται ότι ονειρεύεται, ξυπνάει.

Ε. ΛΕΒΙΝΑΣ

Το απρόβλεπτο του έρωτα εγείρεται από την ανατροπή του ίδιου του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Ο αγαπών δίνει ενίοτε στην αγάπη τη διάσταση εκείνη, μέσω της οποίας δεν ενδιαφέρεται καν αν θα δεχτεί την ανταπόδοση από τον αγαπώμενο.

Όταν η αγάπη έρχεται αντιμέτωπη με την ονειρική απόδραση, με τον καθρέφτη του αυτοθαυμασμού και της αλαζονείας, με την ηδονή που σαρκώνει το πάθος, με τον αυτοτραυματισμό και τον αυτοσπαραγμό, με τη δίχως χρόνο αναμονή, με τη μοιραία απόσταση, με την αιματηρή σύγκρουση, με τον θανάσιμο φόβο, με την ακατανίκητη απληστία, με την υποσυνείδητη παρόρμηση, κυρίως δε,  με την αντοχή της την ίδια, ξεπηδάνε μια σειρά από εικόνες που γίνονται η αφετηρία για μικρές συντονισμένες δράσεις, οι οποίες ξετυλίγονται στη σκηνή του θεάτρου συμπυκνωμένες , αντικατοπτρίζοντας τα περιστατικά της ζωής και του κόσμου μέσα από το φίλτρο της θαμβωτικής θεατρικής πραγματικότητας.

Ο λόγος του φιλοσόφου διαχέεται πίσω από το ονειρικό φάσμα των διάφανων παραπετασμάτων, η σάρκα, μέσα από την κίνηση, γεύεται τη ρευστότητα του πεπερασμένου χρόνου, οι φωνές και οι ψίθυροι, οι ήχοι, οι κραυγές και τα αργοσαλέματα των μεγεθυμένων αισθημάτων, δημιουργούν, πίσω από θαμπά παραπετάσματα ή και χωρίς αυτά, εικόνες που τρυπώνουν στο υποσυνείδητο μετατρέποντας τη θεατρική πράξη σε παγανιστική τελετουργία και τον φιλοσοφικό λόγο σε μια κρίσιμη νοητική και ψυχική περιπέτεια.

Ο εύρυθμος, κρυσταλλώδης  λόγος του Εμπειρίκου («Πολλές φορές τη νύχτα» από τη συλλογή «Οκτάνα»)ερμηνευμένος από τον Περικλή Μουστάκη, αναζωπυρώνει την κοιμισμένη λαγνεία μεταμορφώνοντάς την σε μυστικιστικό τελετουργικό καθώς η δράση δεν αναπαριστά τον στίχο, τον ξεγεννά σε εικόνα και δράση, θερίζοντας τους καρπούς των λέξεων, σ’ έναν σκηνικό παράδεισο που σφύζει από άλγος και ηδονή.

Το διονυσιακό φινάλε υπό την κυριαρχία του βυζαντινού «Αι γενεαί πάσαι» απελευθερώνει τη διέγερση και δρα καταλυτικά πάνω στη μυστική εξίσωση που ερμηνεύει την κατάλυση της θνητότητας με την εμβολή στο φθαρτό της αιδοίο, του πύρινου φαλού της αιωνιότητας.

Μια παράσταση δυόμιση ωρών για δυνατούς χρήστες ή για θεατές παραδομένους ήδη στην ακαταμάχητη γοητεία  των υπαρξιακών τους ονειρώξεων.

Οι ηθοποιοί της ομάδας «Άσκηση» διαθέτουν εκπληκτικά φωνητικά και σωματικά προσόντα, υποκριτική αρτιότητα, άψογο συντονισμό και αξιοθαύμαστη πειθαρχεία. Μπράβο τους.

Κείμενα: Ζαν-Λυκ Μαριόν-Ανδρέας Εμπειρίκος

Μετάφραση: Χρήστος Μαρσέλλος

Σύλληψη-σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης

Σκηνικά-κοστούμια: Άγγελος Αγγελής

Μουσική επιμέλεια: Ομάδα Άσκηση

Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης

Παίζουν: Περικλής Μουστάκης

Γιάννης Μπόγρης

Μάριος Παναγιώτου

Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου

Ματίνα Περγιουδάκη

Ελίνα Σηφάκη

Δώρα Στυλιανέση

Φιντέλ Ταλαμπούκας

Έφη Τσαρουχά

Θέατρο Άσκηση

Φραγκούδη 18-20 (πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Τηλέφωνο: 210 9236992

Μέρες και ώρες παραστάσεων:              Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο Κυριακή  στις 21.00