του Ανδρέα Φλουράκη

Μια γυναίκα μονολογεί κρυμμένη πίσω από τα φυλλώματα των αναμνήσεων της, για τη ζωή της, τους έρωτες, τις ανατροπές, τα παράδοξα της στιγμής, τις τραυματικές εμπειρίες και τις αντιφάσεις. Η ηρωίδα ξεκινώντας από την παρούσα στιγμή της, μετράει τους χρόνους της ανάποδα σαν να παίξει ένα παιχνίδι κρυφτού αντίστροφο ώστε το «φτου ξελευτερία» να ακουστεί πια όταν όλες οι μνήμες θα έχουν ξεφορτώσει τα άυλα σώματά τους από την πλατφόρμα της μνήμης προσφέροντας στη στιγμή την μαγική ελαφρότητα του τώρα. Κάθε μνήμη κι ένα φύλλο σ’ ένα φυτό-ζωή που φύτρωσε στα άγονα χώματα του κοινού, του συνηθισμένου, του χαμηλόφωνου του σχεδόν βωβού σύμπαντος των πολλών ανθρώπων. Η σχέση απουσίας-μνήμης με την νεκρή μητέρα, οι δύσκολες ισορροπίες με τον πατέρα, το εργασιακό «ατύχημα» με τον ερωτευμένο εργοδότη, το παράδοξο της καθημερινότητας και το αναμενόμενο της ήττας. Ένας γάμος που κρεμάστηκε όλος από το τσιγκέλι ενός συμβόλου, μιας βέρας. Ένας θείος που επιζητά την ηδονή μέσα από μια μικρή, ίσως ασήμαντη αλλά τρομακτική διαστροφή, κάποιοι γείτονες που κινούνται διαγώνια για να συναντηθούν στις στιγμές, ένα αστείο ατύχημα που γεμίζει το δρόμο γαλοπούλες, τα αθόρυβα περιστατικά μιας μικρής ζωής που σιγοψιθυρίζει την ανάγκη της να αλωθεί κρυμμένη πίσω από τα τείχη συναισθημάτων μη εκπεφρασμένων και παραπόνων που δεν στάλαξαν πόνο. Η δραματουργία υπηρετεί το στόχο της με συνέπεια χωρίς όμως να επιχειρεί την ανατροπή που θα έδινε στο μονόλογο μια «πολιτική» διάσταση καθορίζοντας την ρήξη της ηρωίδας με το κοινωνικό της δεδομένο και ορίζοντάς την στάση της ως ανάγκη ή ως επιλογή με τα απαραίτητα κίνητρα ή αντικίνητρα.

Η Λίλα Καφαντάρη ερμηνεύει χαμηλόφωνα και πειστικά την μοναχική γυναίκα χωρίς όμως να εμβαθύνει ιδιαίτερα στον ψυχισμό της και στις συναισθηματικές αποχρώσεις της ιδιόμορφα «κοινής» φύσης της. Η διαρκής μετακίνησή της στο «Black Box» στη διάρκεια παύσεων σκότους έχει ένα αισθητικό ενδιαφέρον υποδηλώνοντας ταυτόχρονα διαφορετικές οπτικές γωνίες αλλά και μια ελκυστική μεταποίηση του χρόνου σε χώρο, ορίζοντας γραμμικά τις ευθείες των χρόνων και τα σημεία όπου συναντώνται οι στιγμές. Η σκηνοθεσία περιορίστηκε σε μικρές διακριτικές πινελιές που όρισαν τους τόπους και τους χρόνους της ηρωίδας χωρίς να τους εικοποιούν ή να τους προδίδουν.

Τα «φύλλα της» αγγίζουν συναισθήματα αλλά δεν κινητοποιούν συναισθηματικές συγκρούσεις. Σε αφήνουν με γεύση ανικανοποίητου καθώς εν τέλει η ηρωίδα είτε επιλέγει είτε επιλέγεται, είτε εκβιάζει τον φόβο της είτε εκείνος την εκβιάζει, δεν αντλεί από την περιπέτεια της, την ηδονή ή τον πόνο του μετέωρου ανάμεσα στο τυχαίο, το μοιραίο και το αναμενόμενο, καθιζάνοντας παθητικά στο σημείο μηδέν της πλήξης και της ανίας.

Ο μονόλογος «Φύλλα της» ανέβηκε για πρώτη φορά το 2003 στο «Θέατρο της Άνοιξης», με την Λυδία Φωτοπούλου. Το έργο είχε μεταφραστεί στα αγγλικά και στα τουρκικά.

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης.

Ερμηνεία: Λίλα Καφαντάρη.

Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου.

Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Τζιάλλα.

Θέατρο Επί Κολωνώ

Ναυπλίου 12

Κολωνός (από Λένορμαν)

Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο 9μμ και Κυριακή 7μμ και Παρασκευή μεταμεσονύκτια 12.00. Τελευταία παράσταση: Κυριακή 26 Δεκέμβρη 2010.

Τιμή εισιτηρίου:15 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ φοιτητικό,

Τηλέφωνο: 210.5138067, 210.5143 073

www.epikolono.gr.